Οι Φίλοι Κινηματογράφου Λαμίας έχουν την χαρά να συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Πελασγίας | Εν Δράσει και σας προσκαλούν την Παρασκευή 28-07-2017 ώρα 21.30, στον Ξενώνα «Τα πιθάρια» στην Πελασγία Φθιώτιδας στην προβολή της ταινίας «Το λιμάνι της Χάβρης» (LE HAVRE), σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο. Ένα γλυκόπικρο ενήλικο παραμύθι δια χειρός Άκι Καουρισμάκι, που έκλεψε τις εντυπώσεις στο 64ο Φεστιβάλ Καννών. Είσοδος ελεύθερη.
Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Καννών του 2011
Βραβείο Arri–Zeiss στο Φεστιβάλ Μονάχου του 2011
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μαρσέλ Μαρξ, ένας μποέμ τύπος που κάποτε φιλοδοξούσε να πιάσει την καλή ως συγγραφέας στο Παρίσι, έχει αποτραβηχτεί στη Χάβρη, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Γαλλίας. Πλέον μοιράζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στο ταπεινό επάγγελμα του λούστρου, τις συχνές του επισκέψεις στο αγαπημένο του μπαρ και τη φροντίδα της Αρλετί, της βαριά άρρωστης συζύγου του. Ένα παιχνίδι της μοίρας, όμως, θα τον φέρει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίντρισα, έναν ανήλικο λαθρομετανάστη από την Αφρική, τον οποίο αναζητά η αστυνομία. Ο Μαρσέλ, βασισμένος στην έμφυτη αισιοδοξία που τον διακρίνει και στην ανθρωπιά του κοινωνικού του περιγύρου, αναλαμβάνει να τον βοηθήσει να βρει το δρόμο του. Έστω κι αν χρειαστεί να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του…
Ο Φινλανδός κινηματογραφιστής που το 2002 απέσπασε στις Κάννες το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για τον αριστουργηματικό και υποψήφιο για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ «Άνθρωπο Χωρίς Παρελθόν» του, μας προσφέρει μια ακόμη σπουδαία ταινία, γεμάτη ανθρωπιά, ρομαντικό πνεύμα και αισιόδοξη διάθεση, με το χαρακτηριστικό σαρκαστικό του χιούμορ σε περίοπτη θέση. Και, όπως πάντα, αποσπά εξαίρετες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του. Δίποδους και… τετράποδους!
Σημείωμα του σκηνοθέτη
«Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μοιάζει να αποφεύγει να καταπιαστεί με το φλέγον ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, το οποίο είναι απόρροια μιας σταθερά επιδεινούμενης παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και – πάνω απ’ όλα – ηθικής κρίσης. Μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζονται παραδοσιακά ως πολίτες «Β’ κατηγορίας». Η αλήθεια είναι πως δεν έχω να προτείνω κάποια λύση πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ωστόσο η σφοδρή μου επιθυμία να καταπιαστώ με το θέμα της λαθρομετανάστευσης με ενέπνευσε να γυρίσω αυτή την – όπως και να το κάνουμε – όχι και τόσο ρεαλιστική ταινία.» (Άκι Καουρισμάκι)
28 Ιουλίου 2017
Παραγωγή|Σκηνοθεσία|Σενάριο: Ακι Καουρισμάκι Φωτογραφία: Τίμο Σάλμινεν Μοντάζ: Τίμο Λινασάλο Πρωταγωνιστούν: Αντρέ Βιλμς, Κάτι Ούτινεν, Ζαν- Πιέρ Νταρουσέν, Μπλοντέν Μιγκέλ, Ελίνα Σάλο, Εβελίν Ντιντί Διάρκεια: 93 λεπτά | Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, 2011, Εγχρωμο
Trivia
- Όπως δήλωσε σε φινλανδικό έντυπο, σκοπός του Καουρισμάκι είναι το «Λιμάνι της Χάβρης» να αποτελέσει την πρώτη ταινία μιας νέας τριλογίας του με γενικό τίτλο «Harbor Town Trilogy», με τις δύο επόμενες ταινίες να διαδραματίζονται σε λιμάνια της Ισπανίας και της Γερμανίας.
- Στο καστ της ταινίας, σε μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, συναντάμε μεταξύ άλλων τον 67χρονο Ζαν-Πιέρ Λεό, θρυλική μορφή της Nouvelle Vague και πρωταγωνιστή στο «Προσέλαβα Έναν Επαγγελματία Δολοφόνο» (1990) του Καουρισμάκι, αλλά και τον 83χρονο σκηνοθέτη, ηθοποιό και… κλόουν Πιέρ Ετέξ, ηγετική μορφή της γαλλικής κωμωδίας.
- Το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα, Μαρσέλ Μαρξ, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί στη «Μποέμικη Ζωή» του σκηνοθέτη, αποτελεί αναφορά στο θεμελιωτή του Μαρξισμού, Καρλ Μαρξ. Εκείνο της συζύγου του, Αρλετί, παραπέμπει στη συνονόματή της λαμπερή πρωταγωνίστρια των «Παιδιών του Παραδείσου» του Μαρσέλ Καρνέ, ενώ ο χαρακτήρας του επιθεωρητή Μονέ είναι εμπνευσμένος από τον Πορφίρι Πετρόβιτς, τον ντετέκτιβ στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι.
- Σύμφωνα με το φεστιβαλικό press kit της ταινίας, η σκυλίτσα που υποδύεται τη Λάικα, την πιστή σύντροφο του Μαρσέλ, ανήκει στην 5η γενιά σκυλιών-ηθοποιών που έχουν εμφανιστεί στις ταινίες του σκηνοθέτη.
Με αναφορές στο παλιό γαλλικό σινεμά, τον Κάπρα, τον Μπάστερ Κίτον, τον Τριφό και τον Πιέρ Ετέξ (στο ρόλο του γιατρού) αλλά και τον Καρλ Μαρξ, με μπλουζ και ροκ εντ ρολ ήχους, με μια μαγική παλέτα παλ χρωμάτων και μια συγκινητική νοσταλγική διάθεση, ο Καουρισμάκι επιβεβαιώνει την πολύτιμη αξία της βγαλμένης κατευθείαν από το βωβό σινεμά εκφραστικής λιτότητας. Βραβείο Κριτικών στις Κάνες για ένα μινιμαλιστικό, αισιόδοξο και πολύχρωμο κοινωνικό δράμα, από τα απολαυστικότερα του Φινλανδού δημιουργού. (Αθηνόραμα)
Οπως σχεδόν όλες οι ιστορίες που αφηγείται ο Καουρισμάκι έτσι και αυτή εδώ είναι ραμμένη από το ίδιο ύφασμα, ένα πάτσγουορκ από εργατική θλίψη, μελαγχολικό χιούμορ, δύσπιστη αισιοδοξία. […] Βλέποντας το «Λιμάνι της Χάβρης», αντιλαμβάνεσαι ότι προέρχεται από την ίδια φλέβα ωριμότητας που μας έδωσε ταινίες όπως το «Ο Ανθρωπος Χωρίς Παρελθόν» ή το «Φώτα στο Σούρουπο», μόνο που εδώ η ματιά του, είναι δίχως αμφιβολία πιο επίκαιρη, πιο οξυμένη και ασφαλώς πολύ πιο πολιτική. (flix – Γιώργος Κρασσακόπουλος)
Άκι Καουρισμάκι: Ουμανιστής, λάτρης του παλιού αμερικάνικου σινεμά, πολιτικοποιημένος, πολυβραβευμένος, ανεξάρτητος Αμερικάνος εκτός Η.Π.Α. και Φινλανδός εκτός Σκανδιναβικής χερσονήσου, ο Ακι Καουρισμάκι παραμένει ο πιο χαρακτηριστικός απόγονος του Ζακ Τατί και του Ζαν Πιερ Μελβίλ, με αφορμή το «Λιμάνι της Χάβρης», μίλησε στο Flix για το σινεμά, την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την τρυφερή καρδιά που κρύβει κάπου βαθιά μέσα του…
Ποια ήταν η βασική πηγή έμπνευσης για «Το Λιμάνι της Χάβρης»; Δεν ξέρω τι σημαίνει έμπνευση. Ηθελα να κάνω μια ταινία για το μεταναστευτικό πρόβλημα και έπρεπε να το εντάξω σε μια ιστορία που να είναι δραματική, ενδιαφέρουσα, κωμική, ρομαντική, αρκετή σε κάθε περίπτωση για να κρατήσει ξύπνιο το κοινό για 90 λεπτά (ελπίζοντας πως κάποιες φορές οι θεατές θα γελάσουν ή θα δακρύσουν) χωρίς να χάσω την την σκληρή πραγματικότητα πίσω από αυτήν.
Επιμένετε να κρατάτε το «παραμύθι» ζωντανό, ακόμη και σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο βίαιος και σκληρός. Είναι αυτό μια φιλοσοφία ζωής; Οταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα, ο πεσιμισμός δεν έχει νόημα. Είμαι σίγουρος πως κάπου κάτω από το σκληρόπετσο, καλογυμνασμένο και κακάσχημο σώμα μου πρέπει να κρύβεται μια τρυφερή καρδιά.
Τι συναισθήματα σας προκαλεί η άνοδος των ακροδεξιών στη Φινλανδική Βουλή; Η ακροδεξιά δείχνει να κερδίζει έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό δεν είναι μόνο τρομακτικό – ειδικά αν το δει κανείς κάτω από το φως της Ιστορίας και του παρελθόντος – αλλά και κάτι για το οποίο όλοι μας θα έπρεπε να νιώθουμε ντροπή.
Πιστεύετε πως η Ευρώπη έφτασε σε ένα «τέλος εποχής»; Ναι, είναι σίγουρο. Η όχι και τόσο λαμπερή αποικιακή ιστορία της Ευρώπης τέλειωσε και τώρα ήρθε η ώρα είτε για να πληρώσουμε κάτι πίσω ή να σβήσουμε τα φώτα και να κατεβάσουμε την αυλαία.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Μανώλη Κρανάκη – flix.gr
ΦΙΛΟΙ ΚΙΝ/ΦΟΥ ΛΑΜΙΑΣ 